اگر به‌عنوان یک پارامدیک (بالاترین رتبه در فوریت‌های پزشکی) سابقه کاری کافی داشته باشید، احتمالاً تحریک الکتریکی از طریق پوست (Transcutaneous Pacing یا TCP) را انجام داده‌اید. معمولاً TCP به‌عنوان یک فرآیند چندمرحله‌ای آموزش داده می‌شود: قرار دادن پدها، انتخاب حالت تحریک، تنظیم ضربان قلب، و افزایش شدت جریان الکتریکی تا زمانی که ثبت الکتریکی (Electrical Capture) مشاهده شود.

اما مشکل اینجاست که روش آموزش فعلی ممکن است ما را در معرض خطری کمتر شناخته‌شده قرار دهد: القاهای الکتریکی کاذب (False Electrical Capture).

برای سفارش و خرید تجهیزات پزشکی آمبولانس با کارشناسان ما در گروه رمزآسا تماس بگیرید: 02161047

بررسی یک مشکل حیاتی در TCP

مطالعات اخیر نشان می‌دهند که حتی با وجود مشاهده پالس قابل لمس (Palpable Pulse)، ممکن است ثبت الکتریکی واقعی رخ نداده باشد. در مقاله‌ای توسط کیمبرل و همکاران، مشخص شد که در میان 23 بیمار، 19 نفر القای الکتریکی کاذب داشتند، در حالی که در ظاهر پالس مکانیکی (Mechanical Capture) وجود داشت. این یافته‌ها نشان‌دهنده یک خطر جدی هستند و نیاز به بازنگری در روش‌های تشخیص ثبت الکتریکی واقعی را برجسته می‌کنند.

تفاوت بین دو مفهوم مهم

1. ناتوانی در ثبت (Failure to Capture): عدم توانایی در ایجاد ثبت الکتریکی و مکانیکی حتی با تنظیمات حداکثری انرژی و محل مناسب پدها.
2. القاهای الکتریکی کاذب: اشتباه در تفسیر موج‌های الکتروکاردیوگرام (EKG) که منجر به باور اشتباه درباره ثبت الکتریکی می‌شود.

ریشه‌یابی مشکل

TCP اولین ‌بار در سال 1952 برای بیماران دچار ایست قلبی معرفی شد. با این حال، تحقیقات طی پنج دهه گذشته نشان دادند که TCP برای ایست قلبی کارآمد نیست و در نهایت کاربرد آن به برادی‌کاردی علامت‌دار محدود شد. این بیماران معمولاً شرایط حادی دارند و اگر القای الکتریکی کاذب رخ دهد، ممکن است به درمان مناسب دست پیدا نکنند.

شناسایی عوامل القای الکتریکی کاذب

برای شناسایی و پیشگیری از این مشکل، باید به سه مورد زیر توجه کنید:

• کمپلکس‌های فانتوم: QRSهایی که فاقد موج T واقعی یا بخش ST هستند.

• عدم هماهنگی بین دستگاه تحریک‌کننده و ضربان قلب طبیعی (Pacemaker Dissociation): ضربان‌های تحریک‌کننده با ضربان‌های طبیعی هم ‌زمان نیستند.

• فیوژن کاذب (Pseudo-Fusion): امواج تحریک‌کننده با QRS ترکیب شده و تصویری شبیه به ثبت واقعی ایجاد می‌کنند.

راهکارهای پیشگیری

برای مقابله با این مشکل، دو راهکار اصلی پیشنهاد می‌شود:

1. تحلیل دقیق نوارهای ریتم: رهبران کیفی EMS باید نوارهای ریتم را برای تشخیص القای کاذب بررسی کنند.
2. تحقیقات بیشتر در EMS: تمرکز بر شناسایی استراتژی‌های موثر برای کاهش این مشکل، مانند استفاده از POCUS (تصویربرداری اولتراسوند) که می‌تواند استاندارد طلایی باشد.

اقدامات عملی برای کاهش ریسک

1. تنظیم موقعیت پدها: پدهای تحریک‌کننده را در موقعیت قدامی-خلفی (Anterior-Posterior) قرار دهید.
2. مشاهده تغییرات مورفولوژی QRS: با افزایش میلی ‌آمپر، به دنبال QRSهای یکنواخت با موج T مشخص باشید.
3. استفاده از حداکثر انرژی: حتی در تنظیمات حداکثری (140 میلی‌آمپر)، ممکن است ثبت واقعی حاصل نشود.
4. استفاده از ETCO2: افزایش سطح ETCO2 می‌تواند نشان‌دهنده بهبود پرفیوژن باشد.
5. بررسی موج‌های پالس اکسیمتری: مطمئن شوید که هر QRS با ضربان‌های واقعی هماهنگ است.
6. عدم اتکا به پالس قابل لمس: از چندین روش برای تأیید ثبت الکتریکی استفاده کنید.

جمع بندی

در نهایت، مطالعات نشان می‌دهند که اتکا به پالس قابل لمس در TCP می‌تواند منجر به خطراتی جدی برای بیماران شود. EMS باید پروتکل‌های فعلی را بازنگری کرده و با استفاده از فناوری‌های جدید، آموزش‌های لازم را ارائه دهد. هدف نهایی این است که با کاهش نرخ القای کاذب، ایمنی بیماران در TCP افزایش یابد.